Hayatmın en zor köşe yazısını yazıyorum. Nereden baksan çıkmaz nereden baksan çaresizlik. Yüzyılın ihmaliyle meydana gelen bu yıkımı  anlatmak isterdim fakar  buna cesaretim yok, yüreğim dayanmaz. Deprem  haberini aldığım andan itibaren  çekirdek ailemi aradım, felaketin boyutunu  öğrendim. Ben 1999 Marmara depreminİ yaşamış biri olarak günün aydınlanmasını beklemenin en akıllı iş olduğunu düşünüyordum, depremin şiddeti herşeyi ele veriyordu Ama  bu deprem bir başkaydı,  insan aklının alamayacağı kadar büyük  felaketti. Deprem bölgesinden görüntüler geldikçe kahroldum o, çocukluğum geçtiği Hatay’da, herşey yıkılmıştı arkadaşlarım,komşularım ölmüştü insanlar çaresiz yardım bekledi bu kadar zaman geçmesine rağmen hala yardımlar istenilen seviyede değil. Söylemeden edemeyeceğim. Yardımlar  bile alt kimlik dikkate alınarak ayrımcılık yapıldı, adrese dayalı yardımlar bile başka yerlere yönlendirildi. Ali abi ve ailesi Murat kardeşim Ziya kardeşim ve yakınları Meliha yenge Adil  Amca ve eşi Hasan ve Rafet Eser’in yakınları Ve adını sanını bilmediğim hemşehrilerime,  yurttaşlarıma ve tüm canını kaybedenlere  rahmet diliyorum. Ben hükümetten pek ümitli değilim ama devletin yapması gereken tek şey yıkılan ne varsa herşeyi yeniden imar  edip hak sahiplerine  bedelsiz teslim etmesi en vicdani sorumluluk. Değerli ve merhametli halkımız bu insanların sorunları bundan sonra yeni başlıyor, psikolojik, maddi, manevi olarak özellikle eğitim ihmal edilmemeli  ve bunun için  yardımlarınıza ihtiyaç var. Bu depremde yardım eden,her türlü  insani ihyacları gönderen; Kocaeli Büyükşehir Belediyesi Gebze Ticaret Odası Gebze Belediyesi İzmit Belediyesi Ülke genelinde yardım  eden ,edecek olan herkese teşekkür ederim.  Ve bu acıyı yüreğinde hisseden başta  Gebze, istanbul, yurt dışından  Azerbeycan'dan,Bulgaristan'dan,Amerika'dan,Ukrayna'dan  arayan bütün  dostlarım hepinize yürekten  teşekkür ederim.ALLAH bu acıyı bir daha yaşatmazsın