“Artık çocuk değiliz, susarak da bir şeyler diyebiliriz.” Demiş Hasan Hüseyin Korkmazgil. Şairler çok şeyi pek az sözcüklerle anlatma kabiliyetinde olanlardır. Büyük şairin bu sözü aslında söylemek istediğim her şeyi karşılıyor. Ancak yine de birkaç kelam daha edebiliriz. İsrafın böylesine moda olduğu bir dönemde birkaç fazla söz israf etsek; öyle sanıyorum ki çok sorun teşkil etmez. Çok zor zamanlardayız ve en kötüsü ise her geçen gün daha da kötü bir hale evirilmekte. Hükümetin ileri gelenleri hatta Cumhurbaşkanı, sebep oldukları bu ekonomik buhran üzerine güzellemeler yapmakta, sorunları toz pembe söylemler ile sümenaltı etmeye çalışmakta. Elbette bu tozpembe söylemlerin en büyüğü; bir tarihle somutlaşmış 2023 masalıydı. Destekçilerine bir “Süper Güç, Dünya Lideri” olma vaadiyle başlayan bu yolculuk, yine destekçileri için oldukça hazin bir şekilde noktalanmış görünmekte. Ancak tüm bu olanlara rağmen iktidar partisine ciddi bir desteğin devam ettiğini hatırlatmakta fayda vardır. Elbette ciddi bir oy kaybının yaşandığını da hatırlatmakta…Yani süreç, umudu ve umutsuzluğu içerisinde barındırıyor diyebiliriz. Peki hangisini seçmeli? İnsan beyni, ikilemlerde kaldığında daima kolay olana yönelir ve umut yeterince romantize edilmezse; umutsuzluk çok daha kolay gelir insana. Nitekim ülkenin aydınlık yarınları olan gençler başta olmak üzere vatandaşta ciddi bir karamsarlık ve umut edememe hali göze çarpmaktadır. Bununla beraber devletin kurumlarında ciddi bir çöküşün başladığını da gözlemlemekteyiz. Özellikle sağlık sektörü, yaşadığımız doktor göçü sonrası ciddi problemler yaşamaktadır. Uzmanlar ilerleyen süreçlerde bu sorunun daha da derinleşeceği ve devletin bu sektörden tamamen çekilerek tüm payı özel sektöre bırakacağını konuşuluyor. Yani paranız olmadığında tedavi de olamayacağınız günler... Bununla beraber göç sorununu daha da derinleştirecek iki unsur göze çarpıyor. İlki Batı ile yaşanan diplomatik gerilim ve bana kalırsa en önemli olan diğeri ise; Türkiye’nin Suriye’nin kuzeyindeki revizyonist tutumunu sürdürme kararı alması. Dünya Sefalet Endeksine göre en sefil ülke olduğumuz şu dönemde ben de lafı fazla uzatmadan bir iki mısra ile yazımı noktalayayım. “ Ulu masallarla geldik bu günlere Sonunda rezil olduk cümle âleme Kâh kandırdık, kâh kandırıldık Süper güç diye çıktığımız bu yolda Vatandaşta yen de kırıldı kol da Yani güzel kardeşim Zengin daha zengin oldu Garibanın ise payına düştü Dert, nefret ve öç Oldu mu süper güç bize Süper göç”